Het verhaal van Esther Nuhaan
Dat sporten verbindt en bovendien veel met je hoofd doet, daar is het verhaal van Esther Nuhaan een mooi voorbeeld van. Na moeilijke jaren waarin een depressie haar leven ontwrichtte, krabbelde ze mede dankzij de activiteiten via GA! Harderwijk langzaam weer op.
Ze traint wekelijks met een voetbalteam onder leiding van coach Kees Grovenstein en ondersteunt collega Jesse Aartsen elke woensdagochtend bij het geven van gymlessen. Hoewel Esther is afgestudeerd aan de PABO en bevoegd is om gymles te geven, leek dit tot voor kort een onmogelijke opgave.
Plezier
Esther: “Het is een hele strijd geweest om tot dit punt te komen. Toen ik nog midden in de depressie zat, werd ik in contact gebracht met Kees. Ik heb toen alle sporten en activiteiten uitgeprobeerd die hij aanbood. Vroeger deed ik aan klassiek ballet, dus naar de eerste voetbaltraining ging ik eigenlijk alleen om uit te sluiten dat het iets voor me was.”
Ze vertelt het lachend, omdat het helemaal verkeerd bleek ingeschat: “Ik werd zo warm ontvangen, dat ik ben blijven voetballen. Het bleek enorm belangrijk voor mijn herstel. Dankzij het voetballen ontdekte ik weer wat het is om ergens plezier in te hebben. Even geen behandeldoelen, therapieën en evaluaties, maar gewoon lekker samen tegen een bal trappen. Kees en het team geven me het gevoel dat ik er mag zijn.”
Gek op kleuters
Op een gegeven moment ging het zo goed, dat Esther meer wilde oppakken. Kees bracht haar in contact met Lisette Buis, teamcoördinator bij GA! Harderwijk. Binnen een paar weken kon Esther aan de slag als vrijwilliger bij gymlessen voor kleuters. Esther: “Zo’n leuke doelgroep. Ik heb vroeger ook veel voor kleuterklassen gestaan. Ik weet dus hoe het moet, maar mijn zelfvertrouwen heeft door het ziek zijn een behoorlijke opdonder gehad.”
Waar ze in het begin alleen een beetje meehielp op de achtergrond, geeft ze inmiddels ook zelfstandig les: “Ik werd helemaal vrijgelaten in hoe ik het wilde oppakken. Die laagdrempeligheid was zo fijn, zo kon ik het langzaam weer uitbouwen. Dat het me nu weer lukt om voor zo’n groep te staan en ervan te genieten, voelt als een enorme overwinning.”
Toekomst
Ze durft zelfs weer een beetje vooruit te kijken, iets waar lang geen ruimte voor was. Misschien wil ze in de toekomst het onderwijs weer in, of toch iets heel anders: “Wat me ook trekt, is de rol van ervaringsdeskundige. Ik weet nog niet of het me lukt, maar het lijkt me mooi om andere mensen die met depressiviteit te maken hebben, te kunnen helpen.”
